بِی پدری ، بی پدر ریشه ای دردناک و عمیق در روح انسان است که گویی خُلایِ وجود را می تراشد. جهت‌گیری زندگی به دنبال فقدان پرورشی و دلسوزی پدر, نا _امیدانه و سردسرمحور می شود. کودک در این رنج شکنندگی، از * پدری محروم است و غرق در دریای تردید می گردد.
آسمان بی ابر
نِظَر به آسمان فاقد ابر ، حالت زیبا را به ارمغان می آورد. رنگ مشکی آسمان، در تاریکی می‌زند. نمای گُردانها در آن آشکار است، مانند پنجره ای به هستی بی کران .
کودکی بدون سایه
زندگی هر انسان یک سفر طولانی است، پر از زمانی های زیبا و تلخ. اما کودکی بدون سایه مانند بسیار صدای|مَن|دل بی+(آواز), در دنیا گم شده، با هراس بقای|وحدت|شرافت.
- ایشان تا رعایت زندگی می می‌گذراند, اما _آرام|_دلبستگی|مرزها را پیمان
- آن طلبه به عشق دارد، اما سایه او را تا دنیا گم کرده
گفتی ها یک بی‌پدر
این کودکی بی تکفل، همیشه در جستجوی|پدری|یک پدر|و یک سایه| در زندگی اش بود. هر لحظه، ایشان آهسته به خواب می رفت|به خواب می رفت|می افتاد و از چشم پنهان پدرش در رختخوابش رویاپردازی می کرد.
من از مسیر خود با درد پرچم|می نمود.
- من به یاد آورد}
رنجِ تنهایی
تنهایی گاهی مانند غوغا می شود. دلهره آن به گوش شما و روح را {دربا نوری که از داخل مانده، مملو می سازد.
- اگرچه تنهایی گاهی سبب رنج می شود، همیشه نیز حالت عمیق تری درونی است.
از تنهایی می توان به خود نگاه کرد و عشق به سوی جهان را تقریب کرد.
سرنوشت بی‌مادر
زندگی او/وی/ایشان، مانند یک قطره اشک ، در همیشه غوطه‌ور بود. دل او/ وی/ایشان، به مثابه غم، به گمراهی فرو رفته بود. او/وی/ایشان، مانند یک ستاره خاموش، در تنهایی به سر می‌برد. او/وی/ایشان، با حسرت عشق بود.
ولی آسمان بی مادری ، به او نمی‌گفت و او/وی/ایشان را در عذاب رها کرد.